Informujemy, że na naszej stronie internetowej www.izba-lekarska.org.pl wykorzystujemy pliki cookies. Modyfikowanie, blokowanie i usuwanie plików cookies możliwe jest przy użyciu przeglądarki internetowej.  Więcej informacji na temat plików cookies można znaleźć w INFORMACJI DOTYCZĄCEJ PLIKÓW COOKIES.
x
VI ANDRZEJKI STOMATOLOGICZNE
VI ANDRZEJKI STOMATOLOGICZNE
VI ANDRZEJKI STOMATOLOGICZNE
VI ANDRZEJKI STOMATOLOGICZNE
VI ANDRZEJKI STOMATOLOGICZNE
VI ANDRZEJKI STOMATOLOGICZNE
VI ANDRZEJKI STOMATOLOGICZNE
VI ANDRZEJKI STOMATOLOGICZNE
VI ANDRZEJKI STOMATOLOGICZNE
VI ANDRZEJKI STOMATOLOGICZNE
VI ANDRZEJKI STOMATOLOGICZNE
VI ANDRZEJKI STOMATOLOGICZNE
VI ANDRZEJKI STOMATOLOGICZNE
VI ANDRZEJKI STOMATOLOGICZNE
VI ANDRZEJKI STOMATOLOGICZNE
VI ANDRZEJKI STOMATOLOGICZNE
VI ANDRZEJKI STOMATOLOGICZNE
VI ANDRZEJKI STOMATOLOGICZNE
VI ANDRZEJKI STOMATOLOGICZNE
VI ANDRZEJKI STOMATOLOGICZNE
VI ANDRZEJKI STOMATOLOGICZNE
VI ANDRZEJKI STOMATOLOGICZNE
VI ANDRZEJKI STOMATOLOGICZNE
VI ANDRZEJKI STOMATOLOGICZNE
VI ANDRZEJKI STOMATOLOGICZNE
VI ANDRZEJKI STOMATOLOGICZNE
VI ANDRZEJKI STOMATOLOGICZNE
VI ANDRZEJKI STOMATOLOGICZNE
VI ANDRZEJKI STOMATOLOGICZNE
VI ANDRZEJKI STOMATOLOGICZNE
VI ANDRZEJKI STOMATOLOGICZNE
VI ANDRZEJKI STOMATOLOGICZNE
AAA

INFORMATOR DLA LEKARZY PRZECHODZĄCYCH NA KONTRAKTY

data: poniedziałek, 08 sierpień 2011

Przedstawiamy " INFORMATOR DLA LEKARZY PRZECHODZĄCYCH NA KONTRAKTY" opracowany przez radcę prawnego Śląskiej Izby Lekarskiej.

 


 

INFORMATOR

DLA LEKARZY PRZECHODZĄCYCH NA KONTRAKTY


 

Wielu lekarzy zatrudnionych dotychczas na podstawie umowy o pracę spotyka się z propozycjami przechodzenia na tzw. kontrakty, co oznacza, że podmioty lecznicze zamiast zawierania umowy o pracę chcą zawrzeć umowę o świadczenie usług medycznych z lekarzem prowadzącym działalność gospodarczą.


 

Przejście z umowy o pracę na kontrakt , z punktu widzenia podmiotu leczniczego , przynosi wiele korzyści, ponieważ odstąpienie od umowy o pracę skutkuje tym, że:

- podmiot leczniczy nie musi przyznawać płatnego corocznego urlopu wypoczynkowego lekarzowi zatrudnionemu „na kontrakcie”.

- dzięki odpowiednim postanowieniom umownym podmiot leczniczy może przerzucać na lekarza pełne ryzyko nierozliczenia niektórch świadczeń z NFZ

- dzięki odpowiednim postanowieniom umownym szpital może przerzucić na lekarza zatrudnionego na kontrakcie kary umowne naliczane szpitalowi przez NFZ.

- lekarz zatrudniony na kontrakcie ponosi wobec pacjenta pełną odpowiedzialność za skutki nienależytego wykonywania zawodu (odpowiedzialność za wyrządzone pacjentowi szkody nie jest ograniczona do trzykrotnej wysokości pensji tak jak w przypadku lekarzy zatrudnionych na podstawie umowy o pracę).

- w razie choroby lekarza zatrudnionego na kontrakcie szpital albo oczekuje , że lekarz w tym czasie zapewni na własny koszt zastępcę , albo zezwala na nieświadczenie usług obniżając jednocześnie lekarzowi wynagrodzenie za dany okres rozliczeniowy.

- lekarz zatrudniony na kontrakcie sam odprowadza składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne oraz samodzielnie rozlicza swoje zobowiązania podatkowe , co z perspektywy szpitala pozwala zmniejszyć liczbę pracowników działu księgowo – płacowego potrzebnych do comiesięcznego rozliczania tych należności za pracowników.

- w razie zatrudnienia kobiet na kontrakcie szpital nie jest związany szczególnymi uprawnieniami pracownic w okresie ciąży i porodu. W szczególności przy zatrudnieniu na kontrakcie nie obowiązuje zakaz rozwiązywania umowy w okresie ciąży, nie obowiązują zakazy zatrudniania kobiet w ciąży w porze nocnej, czy w godzinach nadliczbowych, nadto lekarka zatrudniona na kontrakcie nie nabywa uprawnienia do urlopu wychowawczego. Naturalnie w większości szpitali , które przeszły na zatrudnienie kontraktowe lekarki nie są zobowiązywane do pracy w nocy ani do pracy ponad 8 godzin dziennie, ale nieświadczenie pracy w tych porach oznacza obniżkę wynagrodzenia, podczas gdy lekarki zatrudnione na umowie o pracę w zamian za brak możliwości pełnienia dyżurów nocnych otrzymują przewidziany w kodeksie pracy dodatek wyrównawczy.


 

Pomimo istotnych różnic dzielących umowy o pracę od kontraktów , zawieranie przez lekarzy kontraktów ze szpitalami i innymi podmiotami leczniczymi jest nieuchronne , a przy właściwej kalkulacji stawki wynagrodzenia za kontrakt wcale nie musi być krzywdzące.


 

Poniższy poradnik sporządzono z myślą o osobach, które dotychczas wykonywały zawód lekarza na podstawie umowy o pracę, a zamierzają przejść na kontrakt. W poradniku staram się zachować chronologię podejmowanych czynności prowadzących do zawarcia kontraktu.


 

1. REJESTRACJA W EWIDENCJI DZIAŁALNOŚCI GOSPODARCZEJ

Szpitale i inne podmioty lecznicze zawierają kontrakty z praktykami lekarskimi, na co zezwala im art. 27 ustawy o działalności leczniczej. Oznacza to, że w chwili zawierania kontraktu lekarz musi być formalnie zarejestrowany jako praktyka lekarska. Pierwszym krokiem, który do tego prowadzi jest zarejestrowanie się w ewidencji działalności gospodarczej.

Ewidencje działalności gospodarczej prowadzi urząd gminy/urząd miasta. Ważne jest to, że lekarz, który zamierza prowadzić praktykę lekarską musi się zgłosić do urzędu miasta właściwego ze względu na swoje miejsce zamieszkania, nawet jeśli praktykę lekarską będzie wykonywał w innym mieście (przykład: osoba zamieszkała z Gdańsku zamierzająca prowadzić praktykę lekarską w Warszawie zgłasza się do ewidencji działalności gospodarczej w urzędzie miasta w Gdańsku).

 

Zgłoszenie w ewidencji działalności gospodarczej wymaga wypełnienia urzędowego formularza, formularz ten jest wspólny dla całego kraju. Formularz, który należy wypełnić zamieszczam jako załącznik nr 1 do niniejszego poradnika.


 

Lekarz wnioskujący o zarejestrowanie w ewidencji działalności gospodarczej nie ponosi żadnej opłaty. Zgodnie z ustawą prawo działalności gospodarczej zarówno wniosek o wpis jak też wniosek o zmianę wpisu do ewidencji działalności gospodarczej nie podlega opłacie.


 

Rejestrując działalność gospodarczą w ewidencji działalności gospodarczej, lekarz powinien wskazać przedmiot wykonywanej działalności gospodarczej zgodnie z Polską Klasyfikacją Działalności.

Numer klasyfikacyjny dla działalności medycznej w systemie PKD to:

86.21.Z. – dla praktyki lekarskiej ogólnej

86.22.Z. – dla praktyki lekarskiej specjalistycznej

86.23.Z - dla praktyki dentystycznej


 

Klasyfikacja PKD nie wyróżnia praktyk lekarskich na wezwanie i praktyk w podmiotach leczniczych ani praktyk tzw. stacjonarnych, dlatego dla każdej z tych praktyk kod PKD jest wspólny.

 


 

2. REJESTRACJA PRAKTYKI LEKARSKIEJ W IZBIE LEKARSKIEJ.

Od strony formalnej, dla powstania praktyki lekarskiej nie wystarczy samo zgłoszenie w ewidencji działalności gospodarczej w urzędzie miasta, należy ponadto zarejestrować praktykę w izbie lekarskiej.


 

Z racji tego, że istnieje kilka rodzajów praktyk lekarskich, lekarz przed zawarciem kontraktu ze szpitalem powinien rozstrzygnąć jaką praktykę powinien założyć. Ustawodawca przewidział możliwość założenia następujących typów praktyk:

- indywidualnej praktyki ,

- indywidualnej praktyki w miejscu wezwania oraz

- indywidualnej praktyki w przedsiębiorstwie podmiotu leczniczego na podstawie umowy z tym podmiotem.

Każda z wyżej wymienionych praktyk może być praktyką specjalistyczną albo „zwykłą” (ogólnolekarską), decyduje oczywiście posiadanie specjalizacji z danej dziedziny medycyny.


 

Najszersze uprawnienia daje założenie indywidualnej praktyki lekarskiej (zwanej potocznie stacjonarną). Jest to praktyka lekarska, która musi mieć odebraną przez sanepid stałą siedzibę, w której przyjmowani są pacjenci. Celem tej praktyki jest świadczenie usług medycznych pod własnym szyldem, nie ma jednak przeszkód aby lekarz prowadzący taką praktykę zawarł dodatkowo kontrakt ze szpitalem czy innym podmiotem leczniczym i na podstawie tego kontraktu wykonywał świadczenia medyczne w siedzibie szpitala.


 

Specjalnie dla lekarzy, którzy zamierzają pracować na kontrakcie w szpitalach i innych podmiotach leczniczych utworzono z dniem 1 lipca 2011 r. nowy typ praktyki - praktykę w przedsiębiorstwie podmiotu leczniczego. Lekarz zakładający ten rodzaj praktyki nie musi posiadać własnego sprzętu ani pomieszczenia zatwierdzonego przez sanepid. Założenie praktyki w przedsiębiorstwie podmiotu leczniczego umożliwi lekarzom wykonywanie świadczeń zdrowotnych np. w ramach dyżurów szpitalnych czy w ramach tzw. kontraktów całościowych w szpitalach czy poradniach.


 

Natomiast praktyka na wezwanie nie będzie mogła wykonywać kontraktu w szpitalach ani innych podmiotach leczniczych. Ustawa o działalności leczniczej , która weszła w życie w dniu 1 lipca 2011 r. wyraźnie przesądza, że praktyki wyłącznie w miejscu wezwania nie mogą być wykonywane w podmiocie leczniczym (art. 20 ustawy o działalności leczniczej). Oznacza to, że lekarze, którzy po dniu 1 lipca 2011 r. zamierzają przejść na kontrakt, nie będą mogli w tym celu utworzyć praktyki w miejscu wezwania. Natomiast praktyki lekarskie , które w dniu 1 lipca 2011 r. były zarejestrowane w izbie lekarskiej będą mogły jeszcze przez 1 rok tj. do dnia 30 czerwca 2012 r. działać na starych zasadach i zachować zawarty uprzednio kontrakt.


 

Z powyższego zestawienia wynika, że lekarz, który chce przejść na kontrakt może założyć w tym celu praktykę w przedsiębiorstwie podmiotu leczniczego albo może poszerzyć zakres działania praktyki potocznie zwanej stacjonarną. Wykluczone jest zawarcie kontraktu przez praktykę w miejscu wezwania.


 

Praktykę lekarz rejestruje we właściwej izbie lekarskiej, od lipca 2011 r. opłata za zarejestrowanie praktyki została obniżona do kwoty 69 złotych, kwota ta jest jednakowa niezależnie od rodzaju zakładanej praktyki.


 


 

3. USTALENIE KTO JEST STRONĄ KONTRAKTU

Dla procedury zawierania kontraktu z podmiotem leczniczym istotne jest z jakim podmiotem lekarz prowadzący praktykę będzie ten kontrakt zawierał. Jeśli stroną kontraktu jest podmiot leczniczy, który należy do grupy instytucji prawa publicznego czyli jednostek stosujących ustawę prawo zamówień publicznych, wówczas przy zawieraniu kontraktów stosuje się dość sformalizowaną procedurę, w której nie ma miejsca na negocjowanie warunków kontraktu. Typowym przykładem takiego podmiotu, z którym nie może negocjować warunków kontraktu są samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej. Ustawa o działalności leczniczej przewiduje, że w przypadku podmiotów prawa publicznego kontrakt zostaje zawarty po przeprowadzeniu konkursu ofert - oznacza to, że lekarze ubiegający się o zawarcie kontraktu składają swoje pisemne oferty, które są przyjmowane albo odrzucane, nie ma miejsca na dalsze negocjacje. Zwykle lekarze składający oferty konkurują tylko ceną.


 

Inaczej sprawa przedstawia się w razie zawierania przez lekarzy kontraktów z prywatnymi podmiotami leczniczymi. W tym przypadku podmiot leczniczy nie jest związany sztywnymi regułami postępowania konkursowego, istnieje więc możliwość prowadzenia negocjacji polegających nie tylko na ustaleniu wynagrodzenia, ale też na weryfikacji postanowień przyszłego kontraktu.


 


 

4. NAJWAŻNIEJSZE POSTANOWIENIA UMOWNE


 

Sporządzenie prawidłowego kontraktu lekarza prowadzącego praktykę z podmiotem leczniczym to dość trudna sztuka. Z jednej strony lekarz musi „zapomnieć” o szczególnych uprawnieniach jakie przysługiwały mu na podstawie umowy o pracę, natomiast podmiot leczniczy nie może oczekiwać, że wszelkie koszty i całe ryzyko niepowodzenia prowadzonej działalności przerzuci na lekarza – jak wiadomo poszukiwanie tzw. sprawiedliwości kontraktowej nie jest łatwe.


 

Analiza występujących w obrocie kontraktów lekarskich pokazuje, że błędy kontraktowania to nie tylko brak elementarnej sprawiedliwości w rozłożeniu wzajemnych praw i obowiązków, ale także nieprzywiązywanie zarówno przez lekarzy jak i szpitale należytej wagi do sposobu zredagowania najistotniejszych postanowieniach umownych.


 

Poniżej zamieszczam omówienie tych postanowień umowy, na które warto położyć największy nacisk w czasie negocjowania warunków kontraktu.


 

  1. Bardzo ważne przy zawieraniu umowy jest precyzyjne ustalenie co jest jego przedmiotem, czyli do czego lekarz się zobowiązuje. W spotykanych kontraktach często brakuje precyzyjnego określenia przedmiotu umowy. W szczególności kontrakt winien określać, czy lekarz zobowiązał się wykonywać świadczenia medyczne tylko poza normalnymi godzinami pracy oddziału (dyżury) czy też wyraża gotowość do wykonywania usług zarówno w czasie normalnej ordynacji jak i poza jej godzinami. W praktyce zdarzają się sytuacje, w których lekarz jest przekonany, że podpisał kontrakt „dyżurowy” tymczasem w umowie zapisano ogólnie, że lekarz zobowiązuje się udzielać świadczeń zdrowotnych bez wskazania, że chodzi o świadczenia poza normalnymi godzinami pracy, co oznacza, że na podstawie tak zawartej umowy szpital może oczekiwać od lekarza dyspozycyjności nie tylko w czasie dyżuru, ale także w czasie normalnych godzin pracy.


 

  1. Kontrakt powinien określać czasowy zakres zaangażowania lekarza, poprzez ustalenie jaką liczbę godzin miesięcznie lekarz zobowiązuje się poświęcić na wykonywanie kontraktu. Liczba tych godzin nie musi być sztywno określona, można zapisać jak „widełkowo” np. od 50 godzin miesięcznie nie więcej niż 100 godzin miesięcznie. Podmioty lecznicze tworząc treść kontraktu z lekarzem dość często zamieszczają postanowienie, że lekarz zobowiązuje się świadczyć tyle usług ile wynika z kontraktu danego podmiotu leczniczego z NFZ, w tej sytuacji lekarz przed podpisaniem kontraktu powinien ustalić jakie normy pracy wynikają z kontraktu danego podmiotu leczniczego z NFZ.


 

  1. Dokładne określenie przedmiotu umowy oznacza również poświęcenie uwagi postanowieniom dotyczącym rodzaju świadczeń medycznych i miejsca ich wykonywania. Z punktu widzenia lekarza, nie jest wystarczające wskazanie w kontrakcie, że lekarz zobowiązuje się wykonywać dla szpitala usługi np. z zakresu chorób wewnętrznych. Sugeruję aby w kontrakcie doprecyzować, że lekarz zobowiązuje się wykonywać usługi z zakresu chorób wewnętrznych w oddziale chorób wewnętrznych szpitala X. Zdarza się bowiem tak, że lekarz podpisując kontrakt, w którym nie określono miejsca wykonywania usług, zamiast na oddział chorób wewnętrznych jest kierowany do izby przyjęć, czego nie brał pod uwagę podpisując kontrakt.


 

  1. Zwykle kontrakty przewidują, że lekarz ma obowiązek świadczyć szpitalowi usługi według harmonogramu. Ważnym elementem kontraktu jest określenie w jaki sposób ów harmonogram ma być ustalany. Występującym w praktyce zapisom kontraktowym zwykle brakuje precyzji. Rozstrzygnięcia w umowie wymaga nie tylko z jakim wyprzedzeniem harmonogram jest ustalany (np. na dwa tygodnie przed rozpoczęciem miesiąca kalendarzowego), ale też tryb rozstrzygania sytuacji spornych, tj. takich, w których np. lekarze oddziału nie potrafią zgodnie ustalić grafiku, można wówczas zaproponować rozwiązanie, że harmonogram w razie sporu ustala ordynator.


 

  1. Kontrakt powinien zawierać klauzulę gwarantującą lekarzowi prawo do regeneracji sił. Wysiłek lekarza wykonującego świadczenia zdrowotne na podstawie kontraktu nie może być nadmierny, dlatego negocjując warunki umowy należy pamiętać o zapisie upoważniającym lekarza do odmowy świadczenia usług medycznych w sytuacji gdy okresy odpoczynku pomiędzy poszczególnymi dyżurami nie zapewniają odpowiedniej regeneracji sił. Klauzula taka powinna zostać umieszczona w tej części umowy, która jest poświęcona ustalaniu harmonogramu, bo o rozsądne ułożenie czasu świadczeń należy zabiegać już na etapie jej planowania.


 

  1. W kontrakcie powinna być uregulowana kwestia napraw sprzętu potrzebnego do prawidłowego wykonywania przez lekarza świadczeń objętych umową. W praktyce zdarzały się kontrakty, w których szpitale przerzucały na lekarza obowiązek zakupu materiałów do bieżącej konserwacji sprzętu medycznego. Kontrakt powinien więc ustalać, że lekarz wykonuje świadczenia zdrowotne z wykorzystaniem sprzętu i materiałów szpitala, a szpital jest zobowiązany na własny koszt zapewnić konieczne naprawy i konserwacje sprzętu niezbędnego do udzielania świadczeń objętych umową. W razie gdyby szpital tego obowiązku nie wykonał, lekarz ma prawo powstrzymać się od wykonywania umowy do czasu naprawy sprzętu z zachowaniem prawa do wynagrodzenia.


 

  1. Kontrakty tworzone przez szpitale nakładają na lekarzy obowiązek prowadzenia dokumentacji medycznej i statystyki na potrzeby rozliczeń z NFZ, zastrzegając, że w razie nieprawidłowości szpital pobiera od lekarza karę umowną. W tej sytuacji należy postulować aby w kontrakcie zamieszczona była klauzula zobowiązująca szpital do przeprowadzenia szkolenia w zakresie zasad rozliczania świadczeń z NFZ oraz do organizowania szkoleń uzupełniających w razie zmiany zasad rozliczania przez NFZ.


 

  1. Bardzo ważna jest ta część kontraktu, która dotyczy wynagrodzenia wypłacanego lekarzowi. Nie chodzi przy tym tylko o jego wysokość, bo to nie wymaga omówienia przez prawnika, chodzi raczej o zasady jego ustalenia i wypłaty. Pierwsza rzecz , na która należy zwrócić uwagę, to zasady obliczania wynagrodzenia – istnieje tu bogactwo rozwiązań: 1) wynagrodzenie może przysługiwać w określonej stawce za godzinę pracy 2) wynagrodzenie może być ryczałtowe za dany miesiąc 3) wynagrodzenie może być pochodną wypracowanych przez lekarza punktów z NFZ. Ważne jest to aby z umowy jasno wynikało, który z tych systemów został przyjęty. W praktyce można spotkać kontrakty lekarskie, w których postanowienia o wysokości wynagrodzenia są nieprecyzyjne, a jak wiadomo lepiej porządnie ustalić zasady wynagradzania na etapie zawierania umowy niż później toczyć spory w oparciu o podpisany, niejasny kontrakt.


 

  1. Trudności w praktyce kontraktowej sprawia również kwestia świadczeń medycznych wykonanych przez lekarza ponad określony z NFZ limit, zwanych nadwykonaniami. Kontrakty lekarskie często w sposób ogólny wspominają o zmniejszeniu wynagrodzenia lekarza w razie gdy wykonał on świadczenia ponad limit określony przez NFZ. Jeśli strony godzą się na taki zapis, to umowa powinna jasno określać według jakiej zasady matematycznej wynagrodzenie lekarza będzie redukowane. Ponadto należy zauważyć, że zasada zmniejszania wynagrodzenia lekarza w razie nadwykonań jest trudna do zaakceptowania w sytuacji, w której NFZ zapłacił jednak Szpitalowi pełne lub częściowe wynagrodzenie za świadczenia wykonane ponad limit.


 

  1. Ważne jest również aby postanowienia kontraktowe dotyczące wypłaty wynagrodzenia nie narażały lekarzy na dodatkowe koszty. Przykładowo, zbyt długi termin płatności faktury wystawionej przez lekarza sprawia, że lekarz poniekąd kredytuje szpital – tj. zanim otrzyma należne mu wynagrodzenie musi „ze swoich pieniędzy” opłacić składki na ZUS i podatki. Sugeruję zatem aby w kontraktach zastrzegać dla szpitala maksymalnie 14 dniowy termin na zapłatę wynagrodzenia.


 

  1. Dość często spotyka się w umowach postanowienie, że za datę zapłaty przez szpital należności objętych kontraktem uznaje się datę obciążenia rachunku bankowego szpitala. Tego rodzaju klauzula jest krzywdząca dla lekarza, jako datę zapłaty należności z tytułu wynagrodzenia lekarskiego powinno się określać datę uznania rachunku bankowego lekarza, czyli wpływu pieniędzy na konto lekarza, a nie datę obciążenia rachunku szpitala.


 

  1. Zastrzeżenia budzą także klauzule kontraktowe, które ustanawiają dla lekarzy zakaz działalności konkurencyjnej nie precyzując jakie czynności objęte są zakazem konkurencji. Wszelkie postanowienia kontraktowe, które mają na celu zakazanie lekarzowi innej pracy powinny być sformułowane w sposób jasny i czytelny tak aby lekarz decydując się na podpisanie kontraktu wiedział od jakiej dodatkowej działalności powinien się powstrzymywać. Jako przykład niewystarczająco jasnej regulacji należy wskazać klauzulę zakazującą lekarzowi „podejmowania innej działalności, która nie jest zgodna z interesami szpitala”.


 

  1. Niezwykle dożo emocji wzbudzają zastrzegane w kontraktach kary umowne. Nie spodziewam się aby dyrektorzy szpitali mieli odstąpić od stosowania kar umownych bowiem są one wygodnym instrumentem uzyskiwania odszkodowania za niewłaściwe wykonanie umowy przez lekarzy. Brak perspektywy wyeliminowania kar umownych z kontraktów każde przenieść punkt ciężkości na prawidłowe zapisanie klauzul zastrzegających kary umowne. Wysokość kar umownych oraz okoliczności, które uzasadniają nałożenie kary znacząco wpływają na kalkulację opłacalności zawarcia kontraktu. W występujących w praktyce kontraktach wątpliwości budzi sposób sformułowania poszczególnych kar umownych. Po pierwsze lekarze przed podpisaniem kontraktu powinni zwrócić uwagę, czy wysokość kary umownej nie jest nadmierna. Za nadmierną należałoby uznać karę umowną w wysokości kilkudziesięciu procent wartości kontraktu za każdą (nawet drobną) nieprawidłowość w prowadzeniu dokumentacji medycznej. Należy zauważyć, że wartość kontraktu, od której oblicza się tak ustaloną karę umowną to nie wartość miesięcznego wynagrodzenia, lecz wartość całego kontraktu zawartego np. na dwa lata. Przy podpisywaniu umowy zawierającej kary umowne należy zwracać uwagę na to czy okoliczności uzasadniające obciążenie lekarza karą umowną nie są zapisane zbyt ogólnie, a przez to nieprecyzyjne, za takie należałoby uznać np. zapisy o karach umownych nakładanych w razie „naruszenia umowy”.


 


 

Opracował

Michał Kozik

radca prawny

 

załącznik nr 1 – wniosek o wpis do ewidencji działalności gospodarczej

 

Załączniki